Estamos a vivir nun tempo en que o noso mundo está marcado diariamente polas mentiras. Mentiras que dende o poder din aproveitando o medo que a dia de hoxe a xente ten a perder o pouco que lles queda despois de baleirarse os petos para pagar unha crise da que eles non teñen ningunha culpa.
Estas mentiras provocan que na actualidade se estea a perder todo aquilo polo que os nosos antepasados loitaron. Chegando a atacar estas a dereitos básicos como o dereito a un traballo digno, a unha pensión apropiada a todos os anos de esforzo ou o dereito a poder usar a lingua que dende pequeno mamaches e a cal lle tes o máis grandes dos cariños.
Empecemos pois a expoñer a miña opinión en contra das numerosas políticas e ataques que realizaron os distintos órganos de poder, sen importar a súa cor.
Comezamos logo polos ataques sufridos polo traballador. Falamos con isto da reforma laboral, unha reforma que non crea emprego, pero si que vai servir para que algúns fagan negocio a conta das persoas desempregadas e tamén para aumentar as desigualdades e discriminacións no acceso ao emprego. Neste aspecto o obxectivo non é nin crear emprego nin repartir o existente, senón aumentar a competitividade das empresas á costa dos dereitos laborais e salariais da clase traballadora.
E cal e motivo polo que a grande reforma laboral feita polo goberno non vai crear emprego, pois porque a crise na que estamos somerxida non ven provocada polo mercado de traballo; pero as consecuencias desta serán, debido ó aumento na flexibilidade no despido, ó aumento dos despidos e o de contratos temporais. Polo tanto se esta nova lei non amaña nada, cal son os motivos da súa creación? A resposta é sinxela que as grandes empresas non teñan unha baixada nos seus beneficios, sen ter que aumentar estas a súa produtividade.
Que ocorre logo se non se aumenta a produtividade e existen menos persoas a traballar? Pois que a saída da crise será máis lenta, como estamos a observar a comparanza cos outros países que a están a sufrir. Pero isto non importa porque mentres, as elites financeiras seguirán a vivir no seu paraíso de comodidades mentes a clase obreira paga os pratos rotos das súas especulacións.
E falando agora da parte que a min máis me afecta, cal é a situación dos xoves galegos de entre 16 e 29. Os datos din que o paro xuvenil en Galicia foi do 34,6% no 3º trimestre do 2010 para a mocidade entre 16 e 24, sendo esta a máis elevada do Estado, e para os de 25 e 29 do 19,5%, o cal supón unha cifra de 64.800 mozos e mozas no paro. E para aqueles que aínda conservan o seu posto de traballo, este é temporal sendo a taxa de temporalidade para a mocidade de entre 16 e 14 do 69% e no caso da mocidade entre 25 e 29 do 45,8%, conseguindo desta maneira uns salarios moi baixos e inferiores a salario medio en Galicia, a pesar de que a mocidade galega é, hoxe en día, a máis formada da historia.
Que logran con isto tanto o goberno autonómico como o estatal, adoptando axustes económicos como terapias de choque para saír desta crise, que ademais son inxustos socialmente, regresivos laboralmente e equívocos economicamente, xa que comprometen as posibilidades de crecemento económico e de creación de emprego. A consecuencia final destas políticas é o sometemento ao que ditan os mercados financeiros, que son os verdadeiros causante da crise.
Pasemos agora ó segundo termo, a nova reforma das pensións. Necesaria? Xusta? Soluciona algo?
Primeira cuestión é se en realidade esta é necesaria. Comecemos expoñendo os motivos que o poder da para esta reforma. Estes motivos quedan resumidos dicindo que din que o
envellecemento da poboación alcanzará unhas cotas no que o sistema de pensións será insostible. Ademais existen certos economistas contratados pola banca que fixeron un bo número predicións alarmistas sobre o déficit ó que se chegaría co sistema da Seguridade Social para os anos 1995, 2000, 2005, 2010 e agora para o 2050 (unha fecha moi cercana para predicir), nunca acertaron, nin sequera para o ano 2010 no que o número de parados é de máis de 4 millóns, e no cal o sistema tivo unha superávit mínimo de 278 millóns pero compensado sobradamente polo ingreso dos intereses do fondo, obtendo un superávit de 2.383 millóns de euros.
Podemos dicir que segundo a poboación se vai envellecendo normalmente o gasto público en pensións vai aumentando, baseándose este en 2 factores: o número de pensionistas, que adoita ser maior segundo a poboación é máis lonxeva, e a contía da pensións. Polo que pode aumentar o envellecemento e non o gasto se se vai baixando o valor da pensión.
Logo é lóxico que se un país se desenvolve e ten un mellor sistema sanitario e unhas condicións de vida máis saudables, aumenten os anos de vida da poboación e que iso provoque que haxa un maior número de persoas que queden fóra da vida laboral a partir dunha certa idade. Tamén é lóxico, aínda que isto se cala, que a medida que se vai dando este desenvolvemento, aumente a produtividade, polo que cada vez un menor número de persoas traballando poden soster coa súa actividade a maior número de persoas inactivas.
En troques de presentarnos estas dúas circunstancias xuntas, teñen a teima de presentar só a primeira como orixe dunha futura crise non sistema público. Desto deducen que se debe reducir o número de pensións aumentando a idade de xubilación e reducir tamén o valor desta pensión aumentado o tempo de cálculo.
Debido a isto tamén se esta a producir unha propaganda dun réxime de pensión privadas. Unha propaganda que esta motivada polo medo da poboación a non ter garantida unha pensión digna.
Pero temos que ter presente que detrás destes argumentos propostos dende os poderosos non existe ningún fundamento e so consta de mentiras.
Na subscrición a estas xubilación dende capital privado, hai dúas trampas.
A primeira é obvia, se o 60% das familias non da chegado a fin de mes non existe a certeza de que un poida aforrar.
A segunda é o que se está a ocultar a aqueles que se subscriben a un plan de pensións privado: a súa rendibilidade é mínima e case sempre negativa, ao ter estas en conta suba dos prezos.
Volvendo ó importante deste tema, que son as pensión públicas, podo dicir que o máis grave é que á hora de dar conclusións sobre as consecuencias deste maior gasto público en pensións non se teñen en conta outros factores ou simplemente minimízanse. Se de verdade se quixese garantir o equilibrio financeiro do sistema público de pensións, que depende dos seus gastos e ingresos, non se deberían poñer sobre a mesa só propostas para a redución dos gastos senón tamén outras dirixidas a incrementar os ingresos do sistema. Co que estamos a facer, só fomentando o recorte de gastos, simplemente se consegue empeorar a condición de vida da poboación pensionista, a de agora e a do futuro, unha forma bastante revirada de resolver os problemas do sistema. O correcto sería falar tamén dos factores dos que dependen os seus ingresos. Como aumentar o emprego e sobre todo o da poboación feminina, como aumentar o peso dos salarios na renda total para que así haxa máis capacidade manter pensións máis dignas, ou como incrementar a produtividade. Ou porque non para variar as tendencias das últimas décadas, como mellorar o sistema fiscal para facer ingresos ao sistema pola vía dos soldos máis altos, xa que serán eles os que percibirán tamén unha pensión máis alta. Mentres non se fale de todo isto senón só de aumentar a idade de xubilación e alongar o período de cotización estarase facendo un debate inxusto e falso que non beneficia ao futuro da seguridade social senón que o debilita.
Dende a miña opinión podo chegar aceptar a suba da idade de xubilación, xa que a novas xeracións acceden a un posto de traballo estable cada vez máis tarde e un incremento de dous anos ata os 67 non e unha cota de subida tan elevada. Pero algo que eu non podo dixerir é a subida dos anos de cotización a 38 anos e medio, como unha persoa pode comezar a cotizar os 26 anos “e medio” se na actualidade existe, como xa dixen anteriormente, un 34,6% de paro entre xoves de 25 e 29 e ademais uns contratos temporais do 45,8% entre a xuventude desta mesma franxa de idade; e que ademais aumente o número de anos de cálculo conseguindo só con isto reducir o valor das pensión, que xa están ser en Galicia bastante baixas, chegando algunhas incluso a ser case inhumanas.
Para rematar co tema das pensións soamente vou dar unhas palabras os grandes sindicatos da UXT e CCOO. Xefes e outros sindicalistas que apoian as vosas teses, como pode un sindicato estar orgulloso de acudir a un pacto co estado no cal os traballadores, os cales representades, están a ser aldraxados. Só vou dicir unha última cousa: “Os dereitos non se negocian, esíxense”.
O último termo do que ía falar, que sería o dos ataques á lingua galega, vouno deixar para outra entrada do meu blog porque creo que xa me estendín demasiado na redacción desta, e poder falar así dun tema que tanto me queima por dentro cunha maior liberdade.
