SELECCIÓN XA!

Ano 97 sae o primeiro número dunha revista que provocou un punto aparte na historia musical galega. Revista Bravú 1ºN, co titulo de Selección Xa!, nel un ía incluído un CD con 9 cancións coa colaboración de 4 futbolistas galegos históricos. Fran, Xosé Ramón, Michel Salgado e Nacho, cantaban con grupos da época pedindo unha selección galega de fútbol.

Tiveron que pasar uns cantos anos para que os galegos puideramos disfrutar dun evento desexado durante moitos anos, unha selección, un plantel de xogadores e un partido que moitos recordaremos;  unha noite de 29 de Decembro que ó compas do Fogar de Breogán marcaría un antes e despois no noso país.

Foron moitos anos de loita e traballo de moitos xogadores e militantes do fútbol galego para lograr este feito, conseguir unha selección para tódolos galegos. Queda na memoria un día de Novembro do 95, no que con máis ilusión que malicia, fixo algo que o marcou na súa carreira deportiva, un xogador da terra mostrou o seu desexo de xogar nunha selección galega antes que na española. Despois disto o “mal” xa estaba feito, as súas declaración sacadas de contexto, provocaron continuos ataques da prensa deportiva e numerosos asubíos nos campos de fútbol. Esta foi a historia dun veciño focense mostrando a súa ilusión por xogar algún día nunha selección galega, unha ilusión que non chegou a converterse en realidade, pero que foi un paso máis para a consecución do desexado evento, a pesar dos ataques que se produciron por certos individuos cara a súa persoa.

Uns individuos que son os que nos impiden na actualidade repetir un acontecemento que nas prontas datas do Nadal tería que repetirse. Motivos desta censura deportiva? Coma sempre vólvenos falar de que este é un evento caro, un evento innecesario, un evento sen beneficio algún…

Que me perdoen estes individuos que nos están a gobernar, fálannos de gasto innecesario; que non me fagan rir,que busquen mellor escusas. Falamos dun día no que un estadio de fútbol de Galicia se enche, con todos os cartos que xera isto. Falamos dunha manchea de empresas que daban o seu apoio económico neste día (a cambio de publicidade, claro) como Estrella Galicia, Gadis, R, Caixa Nova e Caixa Galicia (naqueles tempos) entre outras, creo que isto tamén xera bastante diñeiro.

Botando por baixo esta mentira, que xa os propios organizadores pasados deste evento desmentiron no seu momento, podemos pasar a mostrar os beneficios desta día de fútbol galego (que eles non ven).

Primeiro podemos falar dos protagonistas do evento, os xogadores. Non existen hoxe ningún futbolista profesional galego que xogue na súa respectiva selección, xa que na española non existe ningún, polo tanto este partido sería unha boa data para mostra a súa calidade ó mundo. Sen impedir que estes poidan ser incluídos na selección española  se esta os chama e eles o desexan, xa que a actual selección galega só realiza partidos illados, como fan noutros nacións do estado coma Cataluña ou Euskadi, ou mesmo outras 

menos sospeitosas de “separatistas”, coma Andalucía, Valencia, Canarias, etc. Primeiro beneficio.

En segundo motivo de peso podémolo atopar no futuro, si no futuro; no fútbol base galego. É difícil mostrarse en Primeira división,  e menos cos 2 equipos máis importantes en Segunda. A Selección creará unha gran ilusión entre os rapaces do fútbol base en Galicia; tal vez chegar a Primeira será difícil, pero a Selección sempre estará aí, xa sexa como trampolín (como falamos antes) ou para mostra o seu xogo a tódolos galegos. Por iso e porque ó mellor despois disto se ten máis en conta a canteira do país, aquí temos o segundo beneficio da nosa selección.

Agora vamos co terceiro e último motivo de peso para volver coa Selección. Falamos de xogadores profesionais e de fútbol base, agora toca falar dos que disfrutan tal sinalado día, cada galego que berra e anima o seu equipo nacional dende a grada ou detrás dun televisor. Por que coma xa dixen a xente enchía estadios de Primeira División nos partidos da selección galega, non se enche un estadio nun día de vacacións e de reunión familar como son as datas no Nadal (que todos acostumamos pasar na casa cos nosos) se non houbera un gran desexo de ver o teu equipo xogar contra grandes seleccións do mundo. Por ser o último non é o peor, aquí temos outro gran beneficio da selección galega.

Unha autopregunta miña sobre este tema sempre foi: “Por que se existe un día para celebrar o día de Galicia nunha catedral ou outro para sacar as forzas de seguridade do estado a rúa, non podemos celebrar unha festa do deporte galego cun gran partido de fútbol (??), fóra todo isto a calquera interese político, soamente o interese polo deporte de Galicia.

Por todo isto, non desaproveitemos o que conseguiron xogadores coma Nacho (o veciño de Foz do que falei antes), Fran, Otero, Michel Salgado, Diego Lopez… Galicia deu o único balón de ouro do Estado, Luís Suárez; así que sintámonos orgullos da nosa selección galega e desexemos con todas as forza que nestes tempos escuros, no que a censura duns poucos xogan coa ilusión de moitos, haxa un (re)volta.

SELECCIÓN GALEGA XA!

O DERBI GALEGO

Queda pouco, un día, apenas un feixe de horas para poder vivir un dos momentos máis agardados por moitos galegos (oxalá todos), o gran DERBI: Deportivo – Celta; partido para vivir e recordar (momentos inolvidables).

O fútbol un deporte de masas. Alá foron os 90, rapaces cos seu chándal dos equipos galegos na escola (Depor, Celta, Compos, tempos aqueles). Agora que ves, camisetas de equipos da meseta e máis aló ou mesmo ingleses ou alemáns. Os nomes máis repetidos nas zamarras, cataláns, madrileños, portugueses e arxentinos (xogadores alleos).

Onde foron os anos no que os rapaces vestían a camisolas dun equipo da terra levando as costas o 10 de Fran, o 2 de Michel Salgado,  o 14 de Jose Ramón, grandes entre grandes que compartiron vestiario con Bebeto, Mostovoi ou  Ohen e tiveron tanto ou máis protagonismo que eles.

Aqueles derbis onde se movían milleiros de seareiros galegos, os derbis de Galicia; onde foron parar todos estes deportivistas e celtarras. Acaso foi todo un soño ou é que foi todo outra moda capaz de que miles de rapaces levaran un sentimento de orgullo de ser dun equipo galegos (bendita moda). Outra moda coma a que impulsa a ser hoxe a ser do Barça, ou no seu tempo do Madrid.

Modas aparte, inda hoxe seguimos quedando algúns, persoas que non precisan cruzar fronteiras para sentirse cheos de orgullo ó ollar o seu equipo a loitar minuto a minuto ou a sufrir cando as cousas non ocorren como o teu corazón desexaba con todas as forzas.

Co Celta e o Depor (o Compos por desgraza perdeuse nesa loita por existir) en Segunda tal vez se volvan a repetir esas grandes tardes-noites diante do televisor ou nunha grada a berrar, chorar e suar cada minuto, cada segundo do teu equipo; minutos de dous grandes que deixaran pegada na historia do deporte galego.

Quizais non se volva crear ese impulso mediático arredor destes enfrontamento (non queren, non interesa, non é rendible) , pero ese pequeno  reduto de afeccionados (fóra de modas baratas) non precisan del para volver a converter un partido, no día do fútbol galego, do verdadeiro fútbol galego.

O sentimento fronte ó negocio. A loita fronte ó diñeiro. O orgullo fronte as modas. O fútbol galego sobrevive noutro domingo nos estadios de Galicia. Fóra acoplados, nada de segundos equipos, Celta ou Depor, ninguén máis. Non os necesitamos, todo o contrario molestan.

OS DOUS DE SEMPRE

Veño de ver nestes días ese grandioso debate, un gran evento televisivo no cal, segundo algúns, beneficia ó proceso democrático das eleccións. Vou dicir o que, traducido a linguaxe da rúa, queren dicir con está chea de palabras; falamos dun debate de dous partidos políticos, dous, dentro dun réxime político que consta de moitas máis voces, no que se gastaron unha manchea de cartos para que o “plan” desta parella, que non quere que este sistema democrático se saia deste bipartidismo que está a debilitar a decisión da cidadanía.

Polo tanto, que aportou este gran debate, este cara a cara dos maiores partidos políticos do estado. Dende o meu punto de vista, nada. Non se fixo máis que centrar este proceso electoral neste dous proxectos, sen aportar solución nin credibilidade dun cambio a MELLOR. Pero o que si conseguiron foi agochar as alternativas existentes cara esta fecha tan sinalada do 20 de Novembro.

Creo que xa todos temos bastante claro, ou deberíase saber o que representan estes dous organismos políticos, estes dous “pilares da democracia” que son o PSOE e PP.

Comezaremos a falar polos primeiros xa que foron os que levan gobernando nesta última etapa. O PSOE, Partido Socialista Obrero Español, ou iso é o que significan a súas siglas (eu so me quedaría coa primeira e a última e quitaría o resto, por experiencias pasadas e actuais). Eu vou mostra a miña opinión (que xa deixei caer en fíos anteriores). PSOE, un partido histórico con moitos anos de experiencia, formado xa hai máis dun século, como fórmula para representar o sector socialista-marxista da sociedade da época (se Pablo Iglesias soubera no que se converteu). Coa chegada da democracia a súa organización decidiu deixar de lado a súa definición como marxista, feito bastante peculiar. Deixemos a historia e falemos do hoxe; o PSOE eu penso que foi un partido co cal a sociedade de clase media (no seu momento) se veu representa,  un sector apolítico moi amplo que vía nel un partido que permitía vivir con certa comodidade, pero sen acabar ou , a lo menos, limitar coas elites económicas do estado. Todo isto en épocas de bonanza, ó pasar a etapas de crise as súa política de comodidade non se sostivo, sen querer romper e deixándose manexar coma monicreques os ditames desa caste économica-financeira á que non limitaron no seu momento. Con todo isto xa todos sabemos o que aconteceu a consecuencia disto.

Pasamos logo os segundos en discordia, esa oposición tan conciliadora destes últimos temos. O PP, Partido Popular, este si que concordan coas súas siglas. Partido con discurso “populista” (en resumo: queda ben) controlado polas elites das que falei anteriormente, un reduto sectario da poboación, que busca o beneficio propio extremo.  Unha estratexia de desprestixiar o rival da forma máis sucia posible, sen importarlles as formas (experiencias temos en Galicia), deixando nun segundo plano as súas políticas reais. Un partido herdeiro dunha caste antiga do nazionalismo extremo español. Un partido que engloba a totalidade da dereita dos estado (algo que case non existe no resto de Europa), dende a máis reformista ou conservadora á máis radical e violenta existente neste estado.

Concluíndo e deixando de falar do funcionamento desta parella tan fiel, que creo todos sabemos un polo menos intuímos. Que ocorrerá? O PSOE perderá (había dúbidas desto?) polos seus erros, non lle bastarán as súas propostas actuais que non fixeron no seu momento (por moi boas que sexan), perderon toda a súa credibilidade (polo menos a miña). O PP gañará entón porque existe un descontento xeral, sendo a única alternativa que nos venden. Que quero dicir con isto, que nun sistema político de dous, se un o fai mal o outro gaña. Pero non gaña por facelo mellor ou porque o fará mellor, senón porque o outro o fixo moi mal. O sistema electoral xunto co que non meten día a día polos ollos e orelas, de que só  existen dous e que hai falta de alternativas a estes. Non sei se os partidos fóra desta parelliña son perfectos, pero moito bastante mellores me parece que si (na súa maioría); chamémoslle falta de dopaxe ante intereses bipolares, beneficio  xeral fronte a propio.

Polo tanto, PSOE perderá pola súa culpa, pero o PP gañará porque a cidadanía non baseará a súa decisión nos seus proxectos políticos futuros. Non votará a proxectos políticos capaces de dar un cambio a MELLOR ou polo menos MÁIS capaces.

Sinto pero eu xa digo, sen acabar a campaña electoral, non votarei PP nin PSOE, porque non me representan a min nin á inmensa maioría de galegos e cidadáns do resto do estado. Pero que quede claro, tampouco me quedarei na casa sentado, porque non sirve de nada, o meu descontento farase notar na furna e do xeito máis efectivo, elixindo a propostas alternativas; porque por desgraza nin vota branco nin nulo son solución o problema con este sistema electoral.

Remato aquí esta nova entrada no meu blog despois dun longo tempo parado, no procurarei escribir máis decotío, aínda que sexa só para pasar o tempo e non lle saían toxos e felgos que o deixen a bravo.