21 may 2011

CANSOS XA!!

Éranos hora xa os xoves que estamos a vivir neste Estado que algúns chaman democrático e plural sairamos a protestar todos xuntos contra estes gobernos que se veñen a dar durante os últimos anos, tal vez ata décadas (a miña memoria non chega ata tan lonxe). Din nesta masivas protestas que o Estado actual non nos representa e esta democracia chamada ‘representativa’  só representa as elites financeiras. Todas estas protestas, que me fan por fin estar orgulloso de pertencer a xuventude actual, teñen a súa cabeza visible na plataforma Democracia Real Ya; porque se farán chamar así?.


Escoitei falar a varios intelectuais progresistas, como poden ser Saramago ou Beiras, un factor moi importante da democracia actual na que coincidían. A democracia actual non pode ser chamada democracia, porque os que verdadeiramente están a rexer a toma de decisións dos gobernos non son institucións que sexan elixidas democraticamente. De que institución estamos a falar, pois estas organizacións amplamente coñecidas por todos son: a Banca Intencional, o Fondo Monetario Internacional, as organización empresariais internacionais, etc.

Que provoca logo que un Estado este gobernado por estas institucións, as que adoitan reciben o nome de “mercados”?  Os mercados non pretenden un benestar social para a cidadanía, senón o que perseguen o seu propio benestar (beneficio individual). Causante disto é a actual crise que vivimos “algúns”, mentres estes gozan de beneficios e os seus ingresos son produtivos a sociedade vive cómoda, cunha clase media que se pode permitir vivir por enriba das súas posibilidades; pero en canto estes ingresos non son produtivos ocorre o que está ocorrer, que os “verdadeiros” gobernantes desta sociedade a quen recortan o seu dereitos ó benestar son a esa clase media que se foi creando como residuo dos seus abusos mentres, como se viu nas cifras, os ricos seguen a manter os seu beneficios, e non só iso , senón que ata os ampliaron. Por isto e polo que se denomina a esta democracia unha FARSA e se loita por unha democracia REAL.

Pero este movemento non saíu só como un forma de protesta, senón que tamén propuxeron medidas para a solución do problema. Medidas estas tomadas pola cidadanía de a pé, sen contar con ningún tipo de elite, nin financeira nin política nin sindical.

Como e cales son estas medidas? A súa simpleza e tal que se poden resumir nun pequeno espazo, exemplificando así o sinxelo que é tomar decisións desde o sentido común e sen ter como outro fin o beneficio da ampla maioría da sociedade. Resúmoas aquí nunha poucas liñas

En canto o de tomar medidas para a clase política, só din que se deben eliminar os grandes privilexios que estes foron adquirindo durante estes últimos tempos de bonanza económica. Que privilexios son estes? Pois o control do absentismo laboral, sancións a renuncia de funcións, supresión do pagamento de impostos, equiparación do seu salario ao salario medio español, imprescribilidade dos delitos de corrupción e , por último pero non menos importante, a publicación obrigatoria do patrimonio de todos os cargos públicos.

Tocando o tema do desemprego din cousas de gran importancia como: a repartición do traballo fomentando as reducións de xornada laboral e conciliación laboral ata rematar co desemprego estrutural, xubilación os 65 anos e ningún aumento de idade ata rematar co paro xuvenil, bonificación para empresa con menos dun 10% de contratación temporal, imposibilidade de despedimentos colectivos ou por causas obxetivas nas grandes empresas mentres haxa beneficios e restablecemento do subsidio de 426€ os parados de longa duración; todo moi simple pero a vez moi contundente indo a base dos problemas.

No dereito vivenda din que o Estado debe de expropiar as vivendas construídas en stock para venda e logo colocalas nun réxime de alugueiro protexido e ademais que se permita a dación en pagamento das vivendas para cancelar as hipotecas.

Tamén din cousas importantísimas en canto os servizos públicos: establecer un control independente de presupostos e gastos da Administración, contratar persoal sanitario ata reducir as listas de espera, contratación de profesorado para garantir alumnado en grupos reducidos, restablecemento dos trens que están a desaparecer polo AVE cos prezos orixinarios e, tamén poñendo as mirar cara os nosos maiores, aplicar efectivamente a Lei de Dependencia.

Falan abertamente, sen medias tintas, de controlar as entidades bancarias mediante a prohibición de rescates de capital (toda entidade en dificultades debe quebrar ou ser nacionalizada para constituírse como banca pública), elevación de impostos a banca proporcionalmente os gastos sociais que están a provocar, devolución as arcas públicas de todo o capital achegado, prohibir o investimento en paraísos fiscais e regular as sancións a todos os movementos especulativos da banca.

En canto a termos de fiscalidade din cousas tan simples, pero a vez tan necesarias, como o aumento do tipo impositivo a grandes fortunas, recuperar o imposto sobre o Patrimonio, control real e efectivo da fraude fiscal e tamén da fuga de capital a paraísos fiscais e ademais falan da promoción internacional dunha taxa para as transaccións internacionais (limitando así o libre comercio que arruína os pequeno e mediano comercio).

Despois tamén falase das liberdades cidadás, que tan atacadas están a ser ultimamente, son moi claros en canto á abolición da Lei Sinde (seguro que están a pensar agora que ben se estaba cando os xoves pasaban o día descargando de Internet en vez de na rúa). Din algo non moi usual como o de dotar de referendos obrigatorios (e vinculantes claro) para cuestión de grande calado social, achegando así a política a cidadanía que esta a ser moi necesario. Unha proposta sobre a que eu estou moi de acordo e a de modificar a Lei Electoral, xa que o “bipartidismo” no que vivimos non ten a capacidade de darlle cabida a todos os pensamentos da persoas de a pé; modificando a validez real do voto en branco, xa que este só esta aí para que os grandes partidos se beneficien del e eliminar así partidos máis pequenos (que por ser así, pequenos, non teñen porque ter unha representación nula). Ademais tamén falan da independencia do Poder Xudicial, como estamos a observar están a ser moi controlados polos “dous de sempre”, claro exemplo o Tribunal Constitucional.

Dende  a miña opinión este sistema democrático debe tornar dun réxime representativo  (estes representantes non nos representan) a un réxime participativo  que  ofreza ó cidadán unha capacidade de participar en decisións para crear unha economía socialmente xusta e humanista promovendo un ambiente de cooperación, xa que o cidadán así ve directamente as consecuencias das decisións tomadas por e para todos.

Agora para finalizar tócame tal vez falar de soños, dos meus soños para este estado. Para min un Estado ideal sería un estado socialista onde o goberno central estaría composto dun xeito de tres cámaras,  unha cámara executiva electa dende un sistema xunto e participativo, con partidos que estean organizados dun xeito asembleario e non dun xeito xerarquizado e elitista; unha segunda cámara rexional onde estean representadas as diferentes e diversas rexión e nacionalidades deste estado plural e unha terceira cámara con presenza sindical real, onde o traballadores poidan exercer a súa opinión sobre as políticas que se deben tomar en beneficio dos seu emprego e así non teñan que existir sindicatos que teñan que estar afíns a ningún partido para ser escoitado. Claro esta que este estado, que tal vez nesta sociedade sexa utópico ou imposible, debería ser republicano e federal. Por que republicano? Vivimos no século XXI é para min a monarquía e un ataque contra a intelixencia do ser humano, como crear un sociedade de iguais se existe un elite que por razón de sangue ten dereitos superiores ó resto. E por que o de federal? Pode que isto lle doia a moitos, pero o que eles intentan esconder dentro dun patriotismo obsoleto existe, o Estado Español goza dunha pluralidade cultural e xeográfica que provoca que non se poida gobernar desde as directrices dun centro, senón que require ser gobernado dende fóra cara o centro,  non falo de independismo senón dun federalismo real, nin tampouco de autonomías ou rexións.